ارزش‌باریِ علم و طبیعت‌گراییِ اخلاقی
کلمات کلیدی:
طبیعی‌گرایی, ارزش, علم, اخلاقچکیده
هدف این مقاله دفاع از این ادعا است: اگر استقلال علم از ارزش‌ها را رد کنیم، آنگاه باید استقلال ارزش‌ها از علم را هم انکار کنیم، و بالعکس. به بیان دیگر: علم ارزش‌بار است اگر و تنها اگر ارزش‌ها هم علم‌بار باشند. اگر چنین باشد، آنگاه نشان خواهیم داد که استدلال‌هایی را که علیه خنثی بودنِ علم اقامه می‌شوند می‌توان در دفاع از واقع‌انگاری اخلاقی نیز به کار گرفت. دو استدلال برای دفاع از این ادعا ارائه خواهد شد. استدلال نخست مبتنی است کل‌گرایی تأییدی، و این واقعیت بهره می‌جوید که با مفروض گرفتن ساختاری کل‌گرایانه برای رابطۀ میان نظریه و شاهد می‌توان پذیرفت که هر معیاری در مقام شاهد برای نظریه بالقوه بتواند مفید باشد در معرض تأیید و رد با شواهد تجربی دیگر قرار دارد. استدلال دوم مبتنی است بر ماهیتِ ضدجزمیِ علم. اگر ارزش‌ها بتوانند در نقش شواهد عمل کنند، پس باید به طریقی نسبت به واقعیت حساس باشند. نهایتاً استدلال می‌کنم که در میان شکل‌های مختلف واقع‌انگاری، این طبیعت‌گرایی اخلاقی است که با این ملاحظه بیشتر تقویت می‌شود.
